
เมื่อวานกลับบ้าน ไปหาแม่..
แม่ดูหน้าตาผ่องใสมาก ดูสงบอิ่มเอิบทั้้งๆที่เท้าพลิกมาสองวันก่อน ทำกับข้าวกินกันแล้วก็มานั่งคุยกันสัพเพเหระ เรื่องธรรมะบ้าง เท่าที่ฟังแม่ปฏิบัติไปได้มากพอสมควร ทำให้แม่สามารถสงบได้แม้เวลาเจ็บป่วย แม่จะหลับหัวค่ำตามประสาผู้สูงอายุที่มักตื่นตอนดึก แต่แม่ตื่นประมาณตีสามเห็นจะได้แล้วก็ยืดเส้นสายโดยการบริหารร่างกายง่ายๆ เลยบอกแม่ว่าลองใช้ตำรับโยคะที่กำหนดลมหายใจไปด้วยจะได้ประโยชน์มากขึ้น แม่บอก "ออกกำลังกายแล้วไม่ค่อยปวดหลังปวดเอว" จากนั้นแม่จะทำวัตรเช้าพร้อมวิทยุ แล้วนั่งสมาธิถึงตีห้าครึ่งแล้วจะงีบไปอีกเล็กน้อย พอเจ็ดโมงก็ตื่นมาทำกิจวัตรประจำวัน พอกลางวันก็ฟังวิทยุคลื่นธรรมะบ้าง อ่านหนังสือธรรมะบ้าง แม่บอกว่าแม่ไม่เคยเหงาแม้อยู่ตามลำพังตอนกลางวัน
ก่อนกลับบ้านพี่ชายเอาพวงมาลัยดอกมะลิมากราบแม่ พวกเราเลยพากันกราบขออโหสิกรรมแม่ เพราะจะไปปฏิบัติธรรมจะได้ไม่มีเจ้ากรรมนายเวรขัดขวาง แม่อวยพรว่า "ขอให้ปฏิบัติได้ไม่มีอะไรข้องขัด ให้ได้ดวงตาเห็นธรรม ให้ได้เจโตปริยญาณ ให้ได้นิพพานในที่สุด" แม่จ๋า นั่นมันยิ่งใหญ่มากนักนะแม่ เหอะนะ..ชาตินี้ได้ไปบ้างก็ยังดี
แม่อายุ 83 ปีแล้ว จะอยู่กับเราไปอีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เพราะไม่มีใครล่วงพ้นความตายไปได้ แต่แม่ก็เตรียมเสบียงบุญของแม่ไปเยอะอยู่ อย่างน้อยแม่ก็คงมีสุคติเป็นที่ไปอย่างไม่ต้องสงสัย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น