ปฏิบัติธรรม ตอนที่ ๑

๕ เม.ย. ๕๕
    นัดกับพี่ที่ทำงานกับ อสม.จะไปปฏิบัติธรรมที่วัดพระพุทธบาทตะเมาะ ถึงเวลาเข้าจริงเหลือสองคนกับน้องเมย์ เด็กหญิงอายุ ๑๓ ขวบ กว่าจะได้ออกเดินทางก็ ๔ โมงเย็น ขับรถไปเองระยะทางเกือบร้อยกิโล แต่ไม่ชินทางเลยไปได้ไม่ไว ถึงวัดเกือบ ๖โมงเย็น เตรียมของประเภทผักสดถุงสิบกิโล ซอสหอยนางรมเจ ซีอิ๊วขาวเจ น้ำมันพืช เพราะวัดนี้ฉันอาหารเจ แม้แต่ไข่พระอาจารย์ยังไม่อนุญาต พบพระอาจารย์มหานพดล  สมาทานศีล ๘ แล้วเข้าบ้านพัก ท่านบอกมาทำวัตรเย็นตอน ๑ ทุ่ม ความจริงวันนี้พระลูกวัดของดกิจทำวัตรเย็น เพราะทำงานกันเหนื่อยมากทั้งวัน เห็นว่าจะมีบวชพระใหม่ต้องเตรียมสถานที่ ที่นี่ไม่ได้บวชพระใหม่มานานเลยต้องเตรียมการพิเศษ แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันพระอีกเลยของด ตกลงเลยมีแค่พระอาจารย์ ๑ องค์กับเราสองคน ท่านเมตตาบรรยายธรรมระหว่างนั่งสมาธิเกือบชั่วโมง ทั้งๆที่ท่านคงจะเหนื่อยมาก ท้องเจ้ากรรมร้องตอนนั่งสมาธิอีกแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาอดมื้อเย็น เฮ้อ...
แต่ขณะท่านบรรยายธรรม นั่งสมาธิฟังจิตก็สงบอย่างรวดเร็ว รู้สึกเบาสบายอกสบายใจบอกไม่ถูก ดีจัง
    กลับมาบ้านพักเกือบสามทุ่ม นั่งสมาธิต่ออีก น้องเมย์ถาม " ป้าเอาม่านหน้าต่างลงมั้ย" กำลังจะบอกว่า  ไม่ต้องหรอก เพราะให้ลมเข้าบ้าง อากาศค่อนข้างร้อน แต่น้องเมย์ไม่ได้รอคำตอบ รีบเอาม่านหน้าต่างลง แล้วนั่งหลับตาอยู่ข้างๆบอกให้ไปนอนในห้องใกล้ๆกันก็ไม่ยอม เลยนั่งสมาธิต่ออีกชั่วโมง ก่อนพากันนอน หลับๆตื่นเพราะกลัวตื่นไม่ทันไปทำวัตรเช้าตอนตีสี่
   มารู้เหตุผลว่าน้องเมย์เอาม่านหน้าต่างลงตอนหลัง เพราะบอกว่า
 "น้องเห็นผู้หญิงใส่ชุดไทยสีเขียว หน้าสีเขียวด้วย มาเยี่ยมหน้าที่หน้าต่าง..."
 ถามว่า "ทำไมน้องไม่บอกป้าล่ะ " เจ้าตัวตอบหน้าตาเฉย " น้องกลัวป้าติ๊กกลัว"
"แล้วน้องไม่กลัวเหรอ"
"กลัวเหมือนกัน แต่หลับตาลงก็ไม่กลัว"
เนี่ยเขาเลยว่าไง ว่า ไม่ปรุงแต่งก็ไม่เรื่องมาก เด็กๆคิดเพียงแค่ว่า เห็นก็กลัว ไม่เห็นเสียจะได้ไม่กลัว คงไม่ได้คิดเลยเถิดเหมือนผู้ใหญ่
    อาจมีคนแย้งว่า เชื่อเด็กได้ไง งมงาย ก็ไม่ได้เชื่อมากมาย แต่มีเหตุการณ์ที่ตามมานี่สิ ทำให้ความเชื่อเริ่มคลอนแคลนว่า เด็กพูดไปเรื่อยคิดไปเรื่อยนั้น อาจเป็นจริง
   สรุปว่า คืนแรกก็เริ่มมีอะไรแปลกๆแล้ว อีกสามวันจะมีอะไรอีก โปรดติดตามตอนต่อไป....