เพราะพระองค์ทรงเป็นแรงบันดาลใจ...

ยามทดท้อย่อย่นบนงานหนัก

เงยดูพักตร์พระฉายาลักษณ์ที่ข้างฝา

พระเสโทรินไหลพระกายา

ควรหรือข้าฯจะไม่เพียรพยายาม

ด้วยสมญา “ข้าราชการ”ของราชะ

จะลดละอย่างไรได้ไม่เกรงขาม

จะมุ่งมั่นฝ่าฟันไปให้ลือนาม

บำบัดความเจ็บไข้ของปวงชน

ก็คงทำได้แค่นี้ที่ทำได้

เพื่อชดใช้พระกรุณาอันพูนผล

พระเมตตาที่เราได้ยินยล

ธ ทรงดลบันดาลใจให้ทำดี...

“หมอ...มีไข้เลือดออกบ้านเฮา 3-4 รายแล้วหนา นอนโฮงยาแม็คกับราชเวชปู้น...” อสม.มาบอกด้วยสีหน้ากังวล ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้า อสม. ในใจนึก...เอาอีกแล้วละซี งานเข้าแล้ว...ด้วยศูนย์สุขภาพชุมชนตำบลสารภีเป็นหน่วยงานหนึ่ง ที่มีบทบาทเหมือนสถานีอนามัยหรือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ต้องดูแลประชาชนในตำบลที่รับผิดชอบอยู่ ทั้งงานรักษาพยาบาลเบื้องต้น งานส่งเสริมสุขภาพ งานควบคุมป้องกันโรค และฟื้นฟูสมรรถภาพ ฉันเป็นหัวหน้าศูนย์ฯ เป็นพยาบาล แต่ก็ต้องรับผิดชอบงานควบคุมป้องกันโรคด้วย ขณะเดียวกันต้องทำหน้าที่ทั้งงานบริหาร วิชาการเพราะไม่มีนักวิชาการสาธารณสุขเหมือน รพ.สต.อื่นเขา และต้องมีงานบริการด้วยเพราะไปเรียนพยาบาลเวชปฏิบัติมา วันนี้กำลังเวียนหัวกับงานรายงาน ข้อมูลที่ไม่เป็นปัจจุบัน แถมงานคุณภาพของโรงพยาบาลก็ต้องทำด้วยเพราะเป็นหน่วยงานหนึ่งในโรงพยาบาล

 “พี่ทมไปบอกพ่อหลวงนะ ขอนัดประชุมชาวบ้านให้หน่อย เกิดคนไข้ติดๆกันไม่ถึงอาทิตย์อย่างนี้ ถ้าไม่คุมให้ดีๆมีหวังระบาดระเบิดเถิดเทิงแน่...” ฉันเริ่มบงการ อสม. “ส่วนพวกเราอสม.หมู่บ้านเราทั้งหมดลงปฏิบัติภาคพื้นดิน ดูแลเรื่องคว่ำกะโหลกกะลาหน่อย เดี๋ยวข้าเจ้าจะออกสอบสวนโรค ไปพบกันในหมู่บ้านนะเจ๊า” หลังออกสอบสวนโรคและควบคุมดูแลภาชนะที่เสี่ยงต่อการเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุงลายตอนกลางวันเรียบร้อยแล้ว พ่อหลวงหรือผู้ใหญ่บ้านเป็นห่วงลูกบ้านเลยขอประชุมค่ำวันนั้นเลย ฉันโทรฯไปบอกที่บ้านว่าจะกลับค่ำหน่อย ประชุมชาวบ้าน เลยอยู่ทั้งอย่างนั้นน้ำก็ไม่ได้อาบ คงเหม็นเหงื่อพิลึก หน้ามันเชียว

     ฉันไปถึงศาลากลางบ้านที่นัดประชุม เห็นจำนวนชาวบ้านที่มาแล้วใจหาย มาน้อยเกินคาด ทั้งๆที่เราเป็นเดือดเป็นร้อน แต่ชาวบ้านไม่ตระหนักเลยหรือว่า อันตรายใกล้ตัว รู้สึกท้อ เหนื่อยแล้วก็หิว คิดน้อยใจว่า เวลานี้ควรเป็นเวลาที่อยู่กับครอบครัว ได้อาบน้ำ กินข้าวแล้วก็พักผ่อน น้ำตารื้นขึ้นที่หัวตา ลำคอตีบตันจนไม่อาจพูดออกมา เกรงชาวบ้านจะรู้ว่า “หมอ” จะร้องไห้ แต่พอดีสายตาเหลือบไปเห็นพระบรมฉายาลักษณ์ของในหลวงที่ข้างฝา เห็นสายพระเนตรที่มองมา ใจชื้นขึ้น ก็เราเป็น “ข้าราชการ” นี่นะ เราก็ต้องทำงานสนองเบื้องพระยุคลบาทของพระองค์ให้เต็มที่ให้สมกับที่เราได้ปฏิญาณตนตอนเข้ารับราชการ พอคิดได้เลยฮึดสู้ ประชุมต่อจนแล้วเสร็จ ๓ ทุ่ม ได้ข้อตกลงและแนวทางการควบคุมโรคที่ชาวบ้านคิดเองแล้วจะทำเอง สุดท้ายชาวบ้านที่มาประชุมก็ขอบอกขอบใจที่เป็นห่วง บอกว่าพร้อมที่จะให้ความร่วมมือ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เพราะหลังจากนั้น ไข้เลือดออกของหมู่ ๔ ก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลยปีนี้ ก็คงต้องดูปีหน้าอีกทีนะ....

พักนี้เป็นไรน้าาาาา....ทำอะไรก็ผิดไปซะหมด...

RT: @Dungtrin: ช่วงเวลานี้ ถ้าคุณรู้สึกผิดปกติ เหมือนพร้อมจะตัดสินใจผิด
คิดพลาด จุดมุ่งหมายในชีวิตพร่าเลือนไป หรือเหมือนแปลกไปกว่าเคยประการใดๆ
จะเพราะสาเหตุรบกวนจากภายนอกไหนๆ ก็ตามแต่
ให้หวนกลับไปหาสิ่งที่แน่ใจว่าถูกต้อง และนำไปสู่จุดหมายอันประเสริฐ เช่น

๑) ทำจิตใจให้อยู่กับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
วิธีง่ายที่สุดคือสวดมนต์อิติปิโสซ้ำไปซ้ำมา
จนกว่าจิตจะรู้สึกถึงความอบอุ่น สว่างไสว ในแบบของพุทธ
คุณจะรู้สึกถึงที่พึ่งทางใจว่าไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าพระรัตนตรัย
ตลอดจนจิตใจที่ถึงซึ่งความเป็นพุทธ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ผู้ไม่สำคัญผิด
ไม่คิดพลาดก่อบาปก่อกรรมอีกต่อไป

๒) เมื่อไม่มีแก่ใจทำดี ให้ทำดีกว่าที่เคยคิดได้ พูดได้ และทำได้
จะเกิดความเข้มแข็ง และรู้สึกแตกต่างในทางดี

๓) เมื่ออยากงอมืองอเท้า ทอดธุระ เหมือนหมดอาลัยตายอยาก
ให้เลือกเคลื่อนไหวเพิ่มขึ้นมากกว่าที่เคย จนกว่าความรู้สึกเฉื่อยชาที่ภายใน
จะถูกแทนที่ด้วยพลังชีวิตอันเกิดจากความกระตือรือร้น

นี่เป็นหลักที่คุณดังตฤณแนะนำมาค่ะ

ช่วงที่ผ่านมารู้สึกเหมือนโลกผิดปกติ ตัวเองผิดปกติ
คล้ายมีคลื่นรบกวนจิตใจให้ไม่ค่อยเป็นสุขเหมือนแต่ก่อน
นั่งสมาธิก็ไม่สงบมากกว่าสงบ
เพียงแต่อาศัยว่า มีสัจจะจะนั่งทำใจให้สงบถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา
เลยพอมีกำลังให้เอาตัวรอด อดกลั้นต่อนิวรณ์ต่างๆ
แต่ความฟุ้งซ่านรำคาญใจนี่หนักหนาสาหัสทีเดียวเชียว
ต้องมีขันติเอามากๆ บางครั้งมารก็ชนะ แต่ก็ถือว่าได้รบกันอยู่ไม่ได้ยอมแพ้จนหมดรูปหรอกนะ

ช่วงวันพ่อนี้จะไปปฏิบัติธรรมเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
และอุทิศบุญกุศลให้แก่พ่อผู้เป็นอรหันต์และครูของลูกตั้งแต่ลูกเกิดจวบจนวันพ่อตาย
ที่ไหนดีน้า...