เก็บตกบทกวีจาก FB ของ Sopon Pearsanit อ่านแล้วขำๆ แต่ก็เข้ากับยุคสมัยนี้ดีเลยจับมาทำนิทานสอนผู้ใหญ่เสียเลย
กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานมานี้ มีคู่บ่าวสาวเข้าพิธีแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่อลังการ เนื่องด้วยพ่อเจ้าสาวเป็นคนมีหน้าตาในสังคม แต่ไม่ค่อยกินเส้นกับว่าที่ลูกเขยสักเท่าใดนัก ด้วยหวงลูกสาวโฉมงามเป็นนักหนา แต่ลูกสาวได้ทุ่มจิตเทใจให้หนุ่มรูปหล่อคนนี้แล้ว ปานประหนึ่งนางรจนาเสี่ยงพวงมาลัยให้เจ้าเงาะเสียนี่กระไร พอถึงเวลาพ่อเจ้าสาวได้กล่าวฝากฝังลูกสาวให้เจ้าบ่าวตามธรรมเนียม พร้อมกับยกย่องลูกสาวว่าเลิศเลอเปอร์เฟ็คส์เสียนักหนา และพูดข่มเจ้าบ่าวในทีว่าโชคดีเท่าไหร่แล้วที่ได้ลูกสาวตนไปเป็นภรรยา เพราะดูแลมาริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ต้อง ไม่เคยหม่นหมอง เจ้าบ่าวฟังแล้วก็คันในหัวใจ อยากเอาคืนบ้างเมื่อถึงคราวเจ้าบ่าวขอบคุณแขก เลยเอ่ยบทกวีว่า....
เจ้าบ่าว...
"วันนี้ดีใจจะได้เมีย
หลังจากที่ได้เสียกันหลายหน
วันนี้จะมีเมียเป็นตัวตน
ขอบใจแขกทุกคนที่มางาน"
ว่าที่พ่อตาได้ฟังถึงกับลมจับ แขกทั้งหลายต่างตกตะลึงพรึงเพริด ไหนพ่อเจ้าสาวคุยนักหนาว่า ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แล้วทำไมหนุ่มน้อยคนนี้ถึงได้ล้วงคองูเห่าแอบได้เสียกับเจ้าสาวก่อนแต่ง
เจ้าสาวได้ฟังก็แค้นใจแสนสาหัส หนอย สามีสุดที่รัก รับประทานในที่ลับมาไขในที่แจ้ง ดู๊ดู ...อย่ากระนั้นเลยจำเราต้องแก้เผ็ดบ้าง เลยอ้างเอ่ยวาจาออกมาว่า
เจ้าสาว...
"วันนี้ดีใจจะได้ผัว
หลังจากที่เสียตัวมาหลายหน
ในวันนี้จะมีผัวเป็นตัวตน
แต่เป็นคนที่เท่าไหร่...ไม่ได้จำ"
คราวนี้คุณพ่อตาเลิกลมจับ วิ่งหาปืนมาส่องกระบาลทั้งลูกเขยลูกสาวโทษฐานที่ทำให้ขายหน้าประชาชี งานวิวาห์เลยวุ่นเป็นวิวาห์อลเวง....
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "จงคิดก่อนพูด ...."
