วันพ่อปีนี้นะ คิดถึงพ่อจัง ทั้งๆที่พ่อก็ไม่อยู่มาสามสิบกว่าปีแล้ว...
แต่พ่อก็อยู่ในใจมาตลอด
พ่อเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆได้เสมอมา
ตอนเรียนอยู่มหา'ลัย พ่อจะเขียนจดหมายสั่งสอนพร้อมกับส่งธนาณัติให้ทุกเดือน(สมัยนั้นไม่มีมือถือ)
ยังเก็บจดหมายพ่อไว้จนถึงบัดนี้ ว่างๆก็ค้นมาอ่านแล้วน้ำตาซึม
พ่อจะเป็นห่วงมาก สั่งเสมอว่าให้กินอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังกาย ซื้อเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นอย่าประหยัดมากจนขี้เหนียว (อิอิ พ่อไม่รู้หรอกว่าที่ไม่ไปซื้อ เพราะขี้เกียจไม่ใช่ขี้เหนียว)
มาบัดนี้มีลูกเป็นของตัวเอง สอนลูกเสมอให้รักเคารพพ่อ แม้บางครั้งพ่อลูกจะทะเลาะกัน หน้าบึ้งหน้างอให้กัน พอถึงวันพ่อ เจ้าตัวดีทั้งสองก็จะเอาดอกไม้ธูปเทียนแพมาขอขมาพ่อ แล้วเลยวันพ่อไปก็ทะเลาะกันอีก เฮ้อ... ปีนี้ไปอยู่เวรเลยไม่ได้เอารูปมาฝากตอนทำพิธีขอขมา ข่าวว่า ไปเอาขนมแม่มาไหว้พ่อ เด็ดดอกกล้วยไม้สีเหลืองหน้าบ้านมาด้วย ลูกบอกว่า พ่อพูดว่า "ถึงพ่อปากบ่ดี แต่พ่อก่ฮักลูกเด้อ" แล้วเจ้าตัวดีก็แอบกัดนิดๆว่า "ฮู้ตั๋วเหมือนกันก๊ะ" เออ เอาเข้าไป แต่ก็ชื่นมื่นกันดี.....
เย็นพ่อติดงาน เลยเอาปู่ ป้าแล้วก็หลานๆไปกินข้าวนอกบ้าน ปู่ดูมีความสุข นี่ก็เป็นพ่อนี่นา กระเป๋าเบาไปเลย แต่ก็อิ่มใจบอกไม่ถูก จะมีวันแบบนี้อีกกี่ปี ในเมื่อก็ชราไปทุกวันๆ เมื่อยังเห็นตัวเป็นๆอยู่ก็ทำดีต่อกันไว้ดีกว่าละนะ
กลับจากกินข้าว เปิดทีวีดูข่าวเห็นพ่อหลวงจาก รพ.ศิริราชไปยังที่เสด็จฯออกมหาสมาคม ณ พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย เนื่องจากวันเฉลิมพระชนมพรรษา ดูแล้วก็ตื้นตันใจ ดีใจที่เห็นพระองค์ยังทรงเกษมสำราญ แม้จะต้องเอาใจช่วยขณะที่ทรงมีพระกระแสรับสั่งที่อ่อนเบา ตลอดเวลาที่เราเกิดมาจำความได้ก็เห็นพระองค์ทรงงานหนักมาตลอด ใครนะที่ช่างคิดได้ว่าทรงสร้างภาพ จะทรงทนสร้างได้มามากกว่าหกสิบปีเชียวหรือ ทำไมเนรคุณกันขนาดนี้ แค่อากาศที่หายใจเข้าไปเราก็ต้องขอบคุณที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ แม่เคยสอนว่า แม้แต่หัวบันไดบ้านที่เหยียบขึ้นลงเราก็ต้องรู้บุญคุณ วันสงกรานต์แม่จะให้ขอขมาหัวบันไดบ้าน ประตูบ้าน รถยนต์แม้จะไม่มีชีวิต แม่สอนเรื่องความกตัญญูต่อสิ่งต่างๆเสมอ เราเองก็พยายามสอนลูกๆอยู่เหมือนกัน เจ้าคนโตมักจะล้อเวลาเราอ้าปากก็จะชิงพูด "ทรลักษณ์อกตัญญุตาเขา เทพเจ้าก็จะแช่งทุกแห่งหน" หวังว่าจะซึมซาบไปในใจลูกๆบ้าง เพราะเชื่ออย่างนั้นจริงๆ....
ตอนนี้ก็ขอถวายพระพร "ทรงพระเจริญ" ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ....
